charlie bloem

Even houdt hij stil op de stenen buitentrap, dan danst hij verder
omhoog, het achterterras van het huis op. Bij de lange houten tafel
draait hij zich om, kijkt tegen het zonlicht in, trekt zijn linkerbeen
bij, stopt de dans. Daar staat hij, Charlie Bloem, advocaat in ruste.
Ouder al, groeven in het gezicht, maar vitaal en veerkrachtig. De
glazen op het dienblad rinkelen nog na, licht glinstert in gemorst
water op de tegelvloer. Valencia, denkt hij nog half verblind door
het zonlicht. Ze zou het water met een doek van de tegels vegen
zonder een woord te zeggen. Ook woorden kun je beter niet
verspillen. Valencia ver weg, over zee, zit achter haar huis in de tuin
met hortensia’s en pioenrozen, glimlacht, zegt niets, geen woord.