Traveling and Writing This website is about traveling and writing. Being on the move and being emotionally moved. Two different but interconnected things. Spotting places and losing your heart. Temples, pyramids, cities and ruins, forests and mountains, valleys and rivers, volcanoes and lakes, daily life in the streets, the world as habitat for writing. Read on:In the year 2000
The Author Derk Cools was born in 1939 in Den Haag / The Haque, the Netherlands. He got his degree in social geography and economics at the University of Utrecht(1958). As a civil servant with the Ministry of Economic Affairs, he developed expertise in regional (economic) planning at home and abroad. In 1994, he retired and moved to the Netherlands Antilles, the island of Curacao. Read on: Since 1995, he traveled
This blog is about my travels. Enjoy the stories and the pictures. Visitors, view my books and get your inspiration. The world is exciting, just see and love it. Leaf through the pages, float on my words and keep cool. Airports are the cathedrals of this time, the forests are our souls. Forget amusement and glamor, listen and hear the silence of the earth.
In 2009, I traveled to West-Papua (Indonesia) and visited the Baliemvalley in the heart of the island. Up till 1938, it was a white spot on the map of the western world. It still is a mysterious place to go. I wrote a little book about it, meditations and memories. A new style of geography, an experience of body and soul. (In Dutch)
This blog is about my travels. Enjoy the stories and the pictures.
My last travel led me to West-Papua (Indonesia). I visited the Baliem valley, that was a white spot on the map for a long time. It still is a mysterious place to go. Recently, I wrote a book about it. In Dutch!
Ik was in de Baliemvallei. Ik was er kort. Ik heb geluisterd, mijn stem niet verheven. Ik wist niet op welke toon ik spreken kon. Als een vreemde zou ik spreken, mogelijk zelfs als een verdwaalde stomme mens die geen woorden uiten kan. Welke stem zal ik gebruiken, nu ik terug ben, ver weg. De stem van de hoop, de weemoed, van de moed der wanhoop. De stem van de Papoea’s? Kan ik met goed fatsoen hun stem lenen? Maar ik spreek en versta hun taal niet. Ik begrijp niets van wat ik hoor dat ze zeggen. Ik ben niet de enige. Stel dat ze praten over hun land en je weet niet wat ze bedoelen. Je weet eigenlijk van niets. Zij kennen elk pad, elke bergrichel, elke bocht in de weg. Ze glijden niet uit. Ze weten waar water uit de bergwand sijpelt, welke insecten zoet smaken, wanneer de vlinders zich ontpoppen, ze weten waar hun grondgebied op houdt, de koffie groeit en ze een muurtje kunnen bouwen voor de veldjes met zoete aardappel. Zonder moeite vinden ze de schelpfossielen in de modder van de rivier, de vruchten die eetbaar zijn, het hout voor de omheining, de orchidee in het bos. Welk land, zeg je? Dat van de Papoea’s, dat dáár in de grote vallei, dat land ook achter de bergen. Hun land, vraag je, alsof het niet hun land is en als ik knik, haal je de schouders op. Het land dat ze al dertig duizend jaar bewonen, bedoel je, dat ze al zevenduizend jaar bewerken met hun handen? Ja, maar dat weten ze zelf niet, denk je. Hoe kunnen ze tellen tot zevenduizend als je leefruimte ophoudt bij het volgende dorp? Hoe kunnen ze de tijd meten als de zwart gerookte mummie van een driehonderd jaar terug de oudste voorvader is, die ze kennen. Ze hebben geen geschriften, geen documenten, geen stenen gebouwen, de archeologie zoekt naar vreemde, onbekende dingen inhun land, zullen ze zeggen. Het zoeken in en om de dorpen maakt alleen maar wantrouwig, het zoeken in hun grond, die wordt omgewoeld en mee genomen voor het C14-onderzoek om de ouderdom van menselijke voorwerpen te bepalen, van zaden die achtergebleven zijn tussen het menselijk en dierlijk afval rond verdwenen dorpen. Zij mogen zelf nog de vindplaatsen aanwijzen, begeleiden als gidsen, de geheimen van de bodem tonen. Meer niet. Dat is genoeg, zeggen de zoekers. Maar wat gevonden wordt, is toch van hun en niet van de vinders, moeten ze denken. Het is hun land ten slotte, waarover we het hebben. Dat weten ze zonder het te zeggen. Daarvoor hebben ze geen C-14 nodig, geen bewijzen uit hun eigen bodem. Ze kennen ook de regenboog zonder de kennis van optische wetten. Ze zwijgen. Dat hebben ze geleerd. De vallei is een land van stilte, van ongesproken woorden, ongezegde dingen, van doodse stilte. Goed, de wind roert zich, de rivier stroomt, de mensen lopen naar hun dorp. Maar ze zwijgen. Hun land sluimert.
