Hij kwam aanhobbelen uit een doodlopend straatje. Ik moest denken aan de
Monschein Sonate.. was het Beethoven? Doof, niet mank zoals de
man die het steegje uitkwam en het plein opliep, om zich heen keek en niemand
aan het werk zag. Toch was het plein overhoop gehaald, links en rechts stapels uit
het wegdek gehaalde stenen en overal zand, nat geregend zand. Niemand, wel een
hond die ook al leek te hinken. Bij de lantaarnpaal tilde hij zijn poot op en
dribbelde naar de man. Ze hoorden bij elkaar of deden alsof zoals wel vaker
voorkomt tussen een wandelaar en een hond. Het plein was hun remise. Hier
eindigde het dagelijks loopje van de twee. Althans, van hier keerden ze terug,
daalden het straatje af, voorzichtig hobbelend en dan sneller dankzij het been
van de man. De hond begon te rennen, zomaar of het moest de vrouw zijn die uit
het raam riep 'Beethoven'... De vrouw riep nog eens 'Beethoven' en ook de man begon vlugger te
lopen. Hij knoopte zijn jas open, streek door zijn haren, de wind
nam het over en langzaam begon hij lichtjes te zweven, eerst nog vlak boven de
grond, zijn benen intrekkend, zijn jas fladderend om hem heen. Steeds meer
mensen hingen uit de ramen en Beethoven groette minzaam, terwijl zijn jas opbolde en hij nu bijna de hond had ingehaald, boven de hond begon te vliegen
alsof deze zijn prooi was die hem niet mocht ontsnappen. Sommige vrouwen
probeerden de man aan te raken wanneer hij voor hun raam langs vloog of hem
door de haren te strijken en woordjes in zijn oor te fluisteren. Wisten ze dan niet dat hij doof was? De man lachte,
zijn hond blafte. Plotseling vloog de man een openstaand raam binnen. De hond rende het huis in, de trap op, trof zijn meester in de stoel. En zo
geschiedde elke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten