Mr.Cools' Planet - Welkom! Welcome!

Traveling and Writing
This website is about traveling and writing. Being on the move and being emotionally moved. Two different but interconnected things. Spotting places and losing your heart. Temples, pyramids, cities and ruins, forests and mountains, valleys and rivers, volcanoes and lakes, daily life in the streets, the world as habitat for writing.
Read on: In the year 2000

The Author
Derk Cools was born in 1939 in Den Haag / The Haque, the Netherlands. He got his degree in social geography and economics at the University of Utrecht(1958). As a civil servant with the Ministry of Economic Affairs, he developed expertise in regional (economic) planning at home and abroad. In 1994, he retired and moved to the Netherlands Antilles, the island of Curacao. Read on: Since 1995, he traveled

09 oktober 2015

Gothische Beelden in Boedapest











Zeg iets. Ja, zeg toch iets over die beelden in het museum op de burcht van Boedapest aan de Donau. Of mag je hier niet spreken als de glasdeur achter je dicht zwaait. Schrikken deze houten beelden van sprekende mensen, van fluisterende bezoekers in de museumzaal? Foto’s mag je alleen maken als je een apart foto-ticket koopt alsof je zonder camera een rivaal van ze wordt? Hoe lang wachten deze beelden al – op jou of op elkaar? Deze Maria’s en onbekende Heiligen, de oudste bewoners van het paleis. Deze zwijgende verschijningen uit Bijbeltaferelen, eenzame, afgezonderde gestalten. In Middeleeuws blauw, rood en diepgroen en somber bruin geverfd, beschilderd, bedekt in kleur als kleding. Modern door hun lichamelijke disproportie: te grote hoofden, het onontwarbaar haar, de gedrongen gestalte, hun pianotoets vingers. Hun vierkanten verschijning. Grondeloos door hun schuin opwaartse of neergeslagen blik, ingetogen, hun ongestoord kijken in het niets, in de grote Leegte.  Melancholisch door hun naïeve, weerloze houding en onbestemde uitdrukking voor de eeuwigheid, die ze al zo lang en gelaten ondergaan. Mannen met krulhaar en krulbaarden, met staf. Vrouwen met glimlach, in lang gewaad met kind op de arm. Beelden zonder hand of voet, zonder arm. Onbeweeglijk, in gedachten verzonken. Ze stammen uit de veertiende eeuw en de omstreken van Boedapest. Hun gestalten aangevreten door de onvermoeibare houtworm, vermoord in het zelf gevroten gat met gif dat hun vraatzucht uiteindelijk heeft gestopt. Geduldig wachten ze, doorstaan alle bezoeken, wachten tot het avond wordt, het museum op de burcht gesloten. Tot ze bevrijd zijn van de sluipende suppoosten die heen en weer schuiven als naamloze schimmen, zaal in, zaal uit, met een fluistering of gebaar het fotograferen zonder ticket verbieden. Alsof de Heiligen zich schamen voor de aandacht, de camera, de ogen, vrede hebben met hun verstild bestaan. Er wordt alleen gefluisterd, gesloft, gefotografeerd. Tot de bel van de sluitingstijd klinkt en je verstart tot gothisch beeld.

Geen opmerkingen: