Olie en Curacao

Een drietal foto's op Curacao in het jaar 2016 dat het kabinet een overeenkomst voor 40 jaar sluit met een Chinees overheidsbedrijf tot veiligstelling van fossiel brandstofverbruik op het eiland en elders. Alsof nog nooit gehoord van alternatieve energieopwekking.

waterfabriek

de waterfabriek zwijgt
ontmanteld
zijn schoorstenen gesloopt  
neerslag of regen
nat  en stil   

Rioolman

Vandaag de rioolman op bezoek. Hij is klein van stuk en verkouden. Hij springt uit de cabine van de grote tankwagen en trekt zijn zwarte handschoenen aan. Hij inspecteert waar de beerput ligt en begint de slangstukken de tuin in te dragen en aan elkaar te zetten. Hij zet de pomp aan en in twintig minuten zuigt de tankwagen de beerput leeg. Intussen zijn de muggen ontsnapt. De rioolman ontgespt de slangstukken en sleept ze tuin uit. Hij zet de pomp af en schuift de groene slangen om de tank. Het kwarwei is geklaard. De rioolman vertrekt. Zonet, dacht ik nog, dat hij hier was, de rioolman.

klein hofi

zoals je in spiegelbeeld droomt

 

alsof je van water bent
gemaakt een trilling
die bewegend zich
voltrekt

een stuk brood

 

Een stuk brood

Zij zit er elke dag, op de grond in een ruim geplooide jurk, waaronder haar verdwenen voeten. Het is haar plek. Ze heeft geen vergunning, ze zit er zoals een plant, gegroeid uit een zaadje onder een boom. Soms heeft ze een twijgje in haar hoofddoek soms een vruchtje. Naast haar liggen tassen en zakken als een knobbelige piramide gestapeld. Haar bibelebonse berg. Daarnaast ligt een hond – haar hond? Een hond die niet blaft, niet blaffen kan. Een magere hond, die altijd honger heeft en snuffelt aan de tassen van de piramide. Soms schuilt hij even met zijn kop onder haar rokken. Heel zelden staat hij op, loopt een rondje, plast achter de muur verderop. De vrouw haalt de hond aan en geeft hem een stuk brood. Even kijkt ze achterom en wanneer ze de hond streelt, schrikt ze. Haar hand glijdt over een gelooide, oude huid en fladdert op. Ze geeft een gil. Onder de zomen van haar jurk kruipt een oude leguaan vandaan.

 

Sizzler en de lijster

Sizzler zit voor zijn huis, waar hij meestal zit, uren lang, alleen. Hij zit daar. Soms staat hij op en loopt heen en weer over het terras. Een paar keer heen en weer. Hij kijkt over de vallei naar de overkant, waar hij zelden komt. Het is niet nodig er heen te gaan, hij kent de overkant beter dan de mensen, die er wonen. Uren lang zit hij op zijn terras en kijkt zonder te denken wat hij ziet. Zodra het beweegt, ontdekt zijn oog wat er beweegt. In de ochtend valt het zonlicht op de overkant, zit Sizzler in de schaduw van de bergrug achter zijn huis. De schaduw van de berg valt over zijn huis en het terras aan de voorkant. Het is koel in de schaduw. De ochtend is altijd koel ook in de zomer. Het duurt wat langer voordat het huis is opgewarmd. Meestal draagt hij in de ochtend een trui, die hij in de middag uittrekt en naarbinnen brengt. In de middag werkt hij in de tuin achter het huis. De tuin ligt aan de verkeerde kant, zegt Sizzler. De grond is in de winter hard, maar ook in de zomer kost het hem moeite om er met de schop in door te dringen. Als het regent zuigt de grond zich dicht. Zijn schop kan hij er bijna niet uittrekken. Soms laat hij de schop dan maar staan in de grond. Heel soms landt een lijster op de schop. Sizzler lacht dan en denkt dat de schop nog ergens toe dient. De vogel is meestal al weer weg. Het duurt maar even en dan is de lijster al weer weg. Sizzler vraagt zich af hoe de lijster zo snel de schop ontdekt. Het is alsof de lijster in de boom zit te wachten tot hij de kans krijgt op de schop te landen. De winter is lang en de lijster komt alleen aan het eind van de winter, wanneer de ergste kou uit de lucht is. Misschien is de lijster op doortocht en is het telkens een andere lijster die de schop ontdekt. Het kan ook zo zijn dat de lijster een plek zoekt voor zijn nest in de lente. Sizzler mist de lijster. Hij vergeet de lijster wanneer hij op het terras zit. Meestal vliegt de lijster langs de achterkant van zijn huis. De lijster komt over de bergen naar de vallei.

dit is geen lijster

Jacob Sizzler

Over Sizzler is lang gezwegen, te lang. Hij is dood, maar niet vergeten. Althans niet helemaal vergeten, niet door iedereen, die hem in het leven gekend heeft als Jacob Sizzler uit Nevada. Charlie was maar één van zijn vrienden, pas op latere leeftijd. Sizzler was rond de vijftig toen hij Charlie ontmoette. Hij had al een heel leven achter de rug zoals ook Charlie, die iets jonger was, een paar jaar, twee drie jaar misschien. Voor Charlie op die leeftijd misschien een groot verschil, dat voor Sizzler niet telde. Het verschil was een gegeven, dat volgens Sizzler er niet toe deed zoals zoveel in het leven niet uitmaakte – op de keper beschouwd. Het was een feit en dat zegt niets. Alleen als je waarde hechtte aan de tijd en dan nog was het de vraag of drie jaar verschil werkelijk van enig belang was. Sizzler moest erom lachen wanneer Charlie erover begon en dat deed hij wel vaker. Misschien als een manier om iets meer over Sizzler te weten te komen – langs een omweg, bij wijze van truc alsof Sizzler dat niet begreep. Hij lachte niet voor niets. Maar Charlie hield vol of deed alsof hij Sizzler uit zijn tent lokte. Sizzler dacht dat Charlie tegen hem opkeek, omdat hij ouder was, niet veel, maar toch genoeg om dat zo te ervaren. Vroeger speelde dat ook, dacht Sizzler, toen hij nog op school zat. Charlie zal toen ook al een oudere als vriend hebben uitgezocht. Het gaf hem meer kracht, wanneer ze samen tegen anderen vochten op het schoolplein.