Cecil of het roofdier/ the predator

Roofdier

de klok luiden 

in woorden

de handen vouwen 

tot vreugde

van de middag

van de rotswand

van de steenbok

zing ik zonder woorden

in het klokhuis bengelt

vroom de klepel 

in een droom

omheen de lucht

omheen de stilte

omheen het roofdier

zonder touw 

bid ik de valk

los in de lucht

Tovenaar (magician)

de tovenaar

de tovenaar

ik woon in een klein wereldje

mijn huis, mijn boeken en mijn tuin

ik woon daar met mijn hond

en met mijn tovenaar aan touwtjes

een piepklein kereltje

dat alles kan.

zingen bij gitaar

dansen als Nurejev

dichten als Hans Faverey

huilen als mijn hond

en uit zijn mouwtjes

vliegen vogels wanneer ik 

als mijn hond het niet meer

houden kan.

AMMONIET

Ammoniet uit de de collectie van de Oostenrijkse architect Lechner of een replica?

De ammoniet speelt ook een rol in Charlie Bloem, mijn novelle.Het fossiel verbindt het verhaal met het geologisch verleden en het onderbewustzijn.

 

Henri Matisse

Sitting in the cafe of the Stedelijk Muse

um in Amsterdam, I see visitors and the entrance in  a Henri Matisse painted wall and a reflection of the facade of the street. What are the people looking at?

Surrealistic Picture

What is real? These two people or the background? It's on top of the hill in Budapest. The streetlantern makes it surreal as if its light reflects on the painted wall.

a labyrinth in Budapest

Rarely seen - a labyrinth that clear and transparent. It is near to the invisible Danube. and a modern ziggurat.  Have a good walk.

Nevada

Jacob Sizzler is een goeie vriend van Charlie Bloem. Ze ontmoetten elkaar in de Nevada woestijn. Hieronder een passage uit mijn novelle Charlie Bloem, uitgegeven bij lulu.com

Nevada staat er in grote letters geschilderd onder de dakrand. Bloem denkt dan aan Sizzler. (Wie Bloem vraagt over Nevada krijgt altijd eenzelfde antwoord ‘Vraag het Jacob Sizzler.’ Als er iemand over het bergland Nevada kan vertellen dan is hij het wel ook wanneer het stil is. Sizzler was al oud, toen Bloem hem voor het eerst ontmoette, nee geen Methusalem, liep moeilijk maar vertellen kon hij. Sizzler was in Nevada geboren en had er zijn leven lang gewoond, in de mijnen gewerkt zoals zoveel avonturiers. Toen de mijnen waren uitgeput, raakten de stadjes in verval, vertrokken de mensen. Ghost towns, verdwenen mensen, lege huizen, lege bars, lege straatjes, ruïnes voor ratten en muizen. Over de wegen reden alleen nog eenzame motorrijders richting horizon. Sizzler had noodgedwongen de hele woestijnstaat rondgezworven en daardoor, volgens Bloem, ook verstand van gesteenten en fossielen. Van hematiet, lapis lazuli, mangaan, borax, desert rose (gypsum), mica, pyriet, obsidiaan. Maar toch het meest hield hij van fossielen. Sterker nog, hij had een zwak voor trilobieten, waarvan er miljoenen moesten hebben geleefd. Sizzler was een tevreden man, versleten door de tijd, verweerd, maar tevreden. Het werk in de mijn had hem aangetast, zijn longen, zijn huid, zijn ogen. Een nachtdier was hij geworden, had moeite met het daglicht. Heel soms beklaagde hij zich, altijd uitsluitend over de vogels. Hij beweerde dat er vroeger, toen hij jong was, veel meer vogels leefden in de bergwoestijn. Vooral in de ochtend zag je ze, hoewel ze de kleur hadden van grijze, kleurloze steen. Ochtendvogels zoals hij ze noemde. Ze woonden buiten de stadjes, in rotsspleten, in onvindbare nesten, leefden van de muizenjacht. Ook vliegend boven de stenen woestijn waren ze ternauwernood zichtbaar in de van hitte trillende lucht. Als hij goed luisterde, kon Bloem ze horen zingen, zei Sizzler en hij geloofde hem op zijn woord.) Nevada, het alleenstaande huis was al jaren gesloten, hermetisch dichtgetimmerd, een leeg huis voorzien van tralies. Niet het enige, dichtgetimmerde huis in het bijna onbewoonde land buiten de stad. Wanneer hij langs reed, dacht Bloem altijd aan Sizzler en de steenwoestijn, doorgangsland van luchtspiegelingen in valse herhaling, berg na opgetrokken berg, vlakte na uitgediepte vlakte, herinnering na herinnering, hallucinatie van schitterend verblindende sneeuw. Nevada, een fata morgana zo helder als een verschijning. Bloem glimlacht, schenkt zich een nieuw glas witte wijn in. De krant, mompelt hij.Een gevaarlijker bericht kan Vandalsky niet schrijven.

Bericht uit Curacao

Bericht uit Curacao

Thuis gekomen, wacht de dorre mondi, in ongenade van de regengoden. De wind weet zich geen raad, raast onhoudbaar door de naakte takken, verliest zich in het labyrinth van ademloos niets dan labyrinth. Aan de kust, aan zee liggen de toeristen, de bootjes, de surfplanken, de verveling uit te rusten van hun druk bestaan ver weg. Zij omzomen de droogte van de uitgestorven mondi.

Ik luister naar het radio-afscheid van Hans Vaders, de wodka-drinker zoals  hij schreef. En neem mijn toevlucht tot Hans Faverey en de Liefde, van Jan Oegema. HF die dichtte 

hoe onmooi is haar schoonheid

En hoe welluidend op haar handpalm

alles zal kunnen verstuiven tot het

nooit heeft willen bestaan.

Mag het de geliefde gelden, ook de mondi zou hier niet vreemd aan zijn.

Mr.Cools traveling Europe

See: link to facebook