Nevada staat er in grote letters geschilderd onder de dakrand. Bloem denkt dan aan Sizzler. (Wie Bloem vraagt over Nevada krijgt altijd eenzelfde antwoord ‘Vraag het Jacob Sizzler.’ Als er iemand over het bergland Nevada kan vertellen dan is hij het wel ook wanneer het stil is. Sizzler was al oud, toen Bloem hem voor het eerst ontmoette, nee geen Methusalem, liep moeilijk maar vertellen kon hij. Sizzler was in Nevada geboren en had er zijn leven lang gewoond, in de mijnen gewerkt zoals zoveel avonturiers. Toen de mijnen waren uitgeput, raakten de stadjes in verval, vertrokken de mensen. Ghost towns, verdwenen mensen, lege huizen, lege bars, lege straatjes, ruïnes voor ratten en muizen. Over de wegen reden alleen nog eenzame motorrijders richting horizon. Sizzler had noodgedwongen de hele woestijnstaat rondgezworven en daardoor, volgens Bloem, ook verstand van gesteenten en fossielen. Van hematiet, lapis lazuli, mangaan, borax, desert rose (gypsum), mica, pyriet, obsidiaan. Maar toch het meest hield hij van fossielen. Sterker nog, hij had een zwak voor trilobieten, waarvan er miljoenen moesten hebben geleefd. Sizzler was een tevreden man, versleten door de tijd, verweerd, maar tevreden. Het werk in de mijn had hem aangetast, zijn longen, zijn huid, zijn ogen. Een nachtdier was hij geworden, had moeite met het daglicht. Heel soms beklaagde hij zich, altijd uitsluitend over de vogels. Hij beweerde dat er vroeger, toen hij jong was, veel meer vogels leefden in de bergwoestijn. Vooral in de ochtend zag je ze, hoewel ze de kleur hadden van grijze, kleurloze steen. Ochtendvogels zoals hij ze noemde. Ze woonden buiten de stadjes, in rotsspleten, in onvindbare nesten, leefden van de muizenjacht. Ook vliegend boven de stenen woestijn waren ze ternauwernood zichtbaar in de van hitte trillende lucht. Als hij goed luisterde, kon Bloem ze horen zingen, zei Sizzler en hij geloofde hem op zijn woord.) Nevada, het alleenstaande huis was al jaren gesloten, hermetisch dichtgetimmerd, een leeg huis voorzien van tralies. Niet het enige, dichtgetimmerde huis in het bijna onbewoonde land buiten de stad. Wanneer hij langs reed, dacht Bloem altijd aan Sizzler en de steenwoestijn, doorgangsland van luchtspiegelingen in valse herhaling, berg na opgetrokken berg, vlakte na uitgediepte vlakte, herinnering na herinnering, hallucinatie van schitterend verblindende sneeuw. Nevada, een fata morgana zo helder als een verschijning. Bloem glimlacht, schenkt zich een nieuw glas witte wijn in. De krant, mompelt hij.Een gevaarlijker bericht kan Vandalsky niet schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten